مقایسه عوارض روش دوختن در یک لایه و در چند لایه زخم پا پس از برداشتن ورید صافن بزرگ در بای پس کرونر

سابقه و هدف: بیماریهای قلبی- عروقی و مرگ ناشی از آنها متأسفانه طیف گستردهای را در علل مرگ و میر به خود اختصاص داده است. در دهههای اخیر جراحی قلب باز توانسته میزان مرگ و میر این دسته از بیماران را کاهش دهد. در این مطالعه به بررسی کاهش عوارض ناشی از بستن زخم پا در یک لایه و بررسی لزوم و یا عدم لزوم بستن لایه زیر جلدی زخم پا پس از برداشت ورید صافن بزرگ در اعمال جراحی بای پس کرونر پرداخته شد.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی از نوع تصادفی انجام شد. جامعه مورد بررسی شامل 80 بیمار مبتلا به بیماری ایسکمی قلبی بودند که تحت عمل جراحی بای پس کرونر قرار گرفتند. در گروه اول زخم ناشی از برداشتن ورید صافن بزرگ تنها در یک لایه ترمیم شد و در گروه دوم زخم پا در چند لایه ترمیم شد. پس از اتمام مطالعه دادههای بدست آمده در مورد عوارض دو روش با استفاده از نرمافزار آماری spss17 تنظیم و دستهبندی شد و با کمک شاخصهای آمار مرکزی و آزمونهای t و chi-square مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.یافته ها: بیماران دو گروه از لحاظ سن، وزن، قد، جنسیت و شاخص توده بدنی اختلاف معنی داری نداشتند. در روز دوم مطالعه تنها هماتوم تفاوت معنیداری (p=0.001) بین دو گروه داشت (در گروه یک لایه 5 بیمار و در گروه چندلایه 18 نفر). در روز چهاردهم مطالعه بجز در مورد نورالژی عصب صافن در 6 متغیر دیگر گروه چندلایه با عوارض بسیار بیشتری همراه بوده است. نتایج تقریبا مشابهی در روز بیست و یکم پس از عمل جراحی مشاهده شد.استنتاج: شواهد بیانگر آن است که شیوه سوچور تک لایه زخم محل برداشت ورید صافن جهت بای پس عروق کرونری با عوارض و موربیدیته کمتری همراه میباشد. لذا توصیه میگردد در مواردی که از ورید صافن بزرگ به عنوان گرافت برای revascularization عروق کرونر استفاده میشود برای جلوگیری از بروز اثرات نامطلوب نظیر عفونت زخم و یا درد مزمن و هماتوم از سوچور زخم به روش یک لایه استفاده شود.